تمام تلاشم براي فرار از سرما خوردگي نتيجه اي نداشت . سرما خوردگي آن نيمه شب از خيسي موهايم شروع شد ، كشيد به گردنم ، به صورتم و حالا رسيده به نيمه تنم و تا به نوك انگشتانم نرسد  رهايم نميكند ... دو عدد سرما خوردگي بزرگسالان و يك عدد آنتي هيستامين را با يك ليوان آب پرتقال سر ميكشم و تمام جيبهايم را پر از دستمال كاغذي ميكنم و ميزنم بيرون ... بيرون مثل روزهاي ديگر ...  تمام مسير اين روزهايم خانه است و اداره . هشت چهارراه با 6 چراغ قرمز...... 8 صبح و 3 بعد از ظهر ... روتين شده است . سوييچ را كه ميچرخاني ، صداي رضا شيري است  كه همگامت ميشود ،  روزهاي زيادي است كه ميخواند "  من ، نمیدونی چقدر دلم واسه تو تنگه .... تو ، نمیدونم چرا دلت یه تیکه سنگه... تو ، تو رفتی با کسی به من نمیرسیو.... من ، بگو چیکار کنم این همه بی کسی رو "

و من اصراري به تغيير آهنگ ندارم...  ميخواند و من غرق ميشوم در شهري كه بوي پاييز تمام خيابان و كوچه هايش را گرفته است .بوي  برگ هاي زرد ريخته شده در خيابان ها ... بوي نم باران مخلوط شده با همه چيز در شهر ، بوي  ابرهايي كه عزم باريدن دارند و ناز ميكنند ، بوي پالتوهايي كه تمام دختركان شهر در رنگ هاي متخلف تن كرده اند ، و من غرق ميشوم در رويايي كه چقدر دلم ميخواهد بين اين برگ هاي زردِ پاييزيِ نم دار راه بروم و هر بار كه با چرخ هاي ماشين از رويشان ميروم وعده ميكنم تا تمام نشده اند با پاي پياده با پوتين و لباس گرم از رويشان عبور كنم و هي در تمام ذهنم دنبال آدمي ميگردم كه با او قرار بگذارم  پياده قدم بزنيم كنار هم و راه برويم در اين شهر پاييزي و هي تمام ذهنم را  پايين و بالا كنم براي آدمي كه دلم بخواهد آرام و بيصدا و بي حرف كنارش قدم بزنم و نباشد  ... چراغ سبز ميشود ... حركت ميكنم ... رضا شيري با درد  ميخواند  " تا میگم دوسِت دارم ، یکی بهم میگه هــیـــس .... نه گمونم هیچ کسی به فکر درد من ، نیست .... تو ، تو رفتی با کسی به من نمیرسی آه...... من بگو چیکار کنم این همه بی کسی رو "

يك چهارراه ديگر مانده است ...... باز فكرم سر ميخورد به اين پاييز ، به اين هوا ، به اين روزها ، به خانه ايي كه دلت ميخواهد  همه چيزش رديف باشد تا تو  بي صدا سر بخوري كنار تخت و دلت بخواهد پتو را تا نيمه بالا بكشي و چشم بندت را ببندي و خواب بروي ، انقدر عميق كه نفهمي كي خوابيده ايي و كي قرار است بيدار شوي ... گاهي اين حس و اين تنهايي و آرامش  را با هيچ چيز عوض نميكنم ... هر چند بگويند كه غمگين است .  نزديك ميشوم ...

" منو ببخش که بونه گیرم..... اگه هنوز واست میمیرم.... منو ببخش ، اگه هنوز میخوام بهت برسم.... اگه هنوز واست دلواپسم... اگه میگم به فکرم باش یه کم... منو ببخش "

كليد را روي قفل در  ميچرخانم ... خانه مثل هميشه آرام است ... مادر نشسته سر سجاده ، نماز ميخواند ... اين روزها توان ايستاده نماز خواندن را ندارد  ... مينشيند و آرام با خدايش حرف ميزند ، پدر مثل هميشه روي صندلي مخصوصش نشسته و نگاهت ميكند ... سلام كه ميكني جواب هم نميدهد بايد حتما برايش دست بلند كني تا جوابت را بدهد ... سكوت خانه بيشتر بوي تنهايي پاييز را يادت مي آورد ...آسمان گرفته و نميبارد ، ميدانم دقيقا مثل دل مادر است ... بغض دارد و نمي گريد ... مثل خيلي روزهاي من ... حياط خانه مان خودش كلي تصوير پاييز است ... پر است از برگ هاي زرد پاييزي ...

بي كلاه و پوتين و لباس بافت ميروم ميان برگ ها ... قدم ميزنم ... با پنجه ي پا  برگ ها را جابجا ميكنم و فكر ميكنم امسال بر عکس همه ی سالها حس پاییز را دوست دارم ...